There will be fate.  

Als één componist klanken heeft gevonden voor de strijd van de mens tegen zijn onafwendbaar noodlot, dan Gustav Mahler in zijn Zesde symfonie. Maar waarom net deze partituur, met zijn treurmarsen, zijn hamerslagen, zijn onheilspellend a-mineur, in jaren waarin het Mahler zo voor de wind ging? Als artistiek directeur van de Weense Staatsopera behaalde hij het ene succes na het andere: zijn eigen muziek won aan populariteit en de geboorte van zijn tweede dochter bracht stabiel gezinsgeluk. Wou hij, preventief het onheil afkloppen dat in de Griekse tragedies elke té gelukkige sterveling overvalt? Voorvoelde hij al hoe donkere wolken zich boven zijn bestaan aan het samenpakken waren? Wat hem ook tot deze symfonie heeft aangezet, het lot sloeg weldegelijk genadeloos toe: binnen een jaar na de première overleed zijn vierjarige dochter Maria, werd zijn eigen, uiteindelijk fatale hartkwaal vastgesteld en zag hij zich gedwongen ontslag te nemen bij de Weense opera. Drie mokerslagen die zijn symfonie de akelige allures van een zelfbevestigende voorspelling geven. De bijnaam ‘Tragische’ was nooit meer op zijn plaats… 
  
Voor de uitvoering van deze ontzagwekkende symfonie met zijn enorme bezetting staan de muzikanten van het Symfonieorkest van de Munt schouder aan schouder met het Belgian National Orchestra. Onder leiding van dirigent Antony Hermus weerklinkt dit werk zoals het bedoeld is: muziek waarin echt iets op het spel staat.

MEER OVER ONZE MAHLERCYCLUS