Pierre Audi

“Pierre Audi was ongetwijfeld één van de meest prominente figuren uit de operawereld en een cultureel icoon zoals er nog weinig worden gemaakt. Zijn benadering van opera heeft een hele generatie regisseurs en artistiek directeurs geïnspireerd. Hij wordt dan ook terecht geroemd als een visionair die de taal van de opera fundamenteel heeft vernieuwd. Pierre werd in 1957 geboren in de Libanese hoofdstad Beiroet. Zijn familie verhuisde naar Europa en in Londen richtte hij in 1979 het Almeida Theatre op. Hij regisseerde er diverse theater- en operaproducties en ging vervolgens aan de slag bij De Nederlandse Opera in Amsterdam waar hij dertig jaar werkzaam bleef. Ik had het geluk om 16 jaar van die bloeiende periode aan zijn zijde door te brengen.

Pierre was als een artistieke broeder voor me, een partner in crime, maar ook een inspirator die me, samen met zakelijk leidster Truze Lodder, liet groeien en me in vertrouwen alle kansen bood om de job te leren. Vanaf ons eerste contact voelden we een verbondenheid, en die bleef tot nu doorwerken: we hadden gepland om dit weekend uitgebreid bij te praten. Dergelijke gesprekken met Pierre waren steeds verhelderend, inspirerend, solidair en kritisch. Dat laatste vooral wanneer het de geopolitieke situatie en het groeiende extremisme in de wereld betrof, maar ook als de onbegrijpelijke beslissingen in de benoemingscarrousel van de operawereld ter sprake kwamen of het traditionalisme van sommige huizen die het genre opera in een museaal, stoffig en uiteindelijk overbodig perspectief dreigen te plaatsen. Pierre verzette zich steevast tegen deze reactionaire tendensen, niet door op de barricades te springen, maar door zelf een hybride en crossculturele benadering van operamaken uit te dragen.

In de Munt realiseerde Pierre een droom die hij in Amsterdam niet aandurfde: een enscenering van Pelléas et Mélisande waarvoor ik hem in contact bracht met Anish Kapoor. Het werd de eerste in een lange reeks projecten, van de dubbelavond met Glucks beide Iphigénies over Handels Orlando en de hernemingen van zijn historische Alcina- en Tamerlano-producties uit Drottningholm tot de wereldpremière van Pascal Dusapins Penthesilea en, uiteindelijk, de afronding van onze Ring. Götterdämmerung werd zijn laatste nieuwe productie. De symboliek is niet te missen. Het einde van de goden. Het einde van een generatie, blijkt nu…

We droegen gisteravond de laatste voorstelling van I Grotteschi aan Pierre op. Het was immers met Il ritorno d’Ulisse in patria dat onze artistieke relatie begon. Hij was het die me Monteverdi leerde kennen. Ulisse was ook zijn laatste regie in het Festival d’Aix-en-Provence, waarvan hij sinds 2019 artistiek directeur was. Het was Leonardo García-Alarcón die ook die productie dirigeerde en samen met hem, de musici van Cappella Mediterranea en de solisten vonden we het belangrijk om deze Monteverdivoorstelling aan hem op te dragen. Ook de uitvoering van Mahlers Derde symfonie door Alain Altinoglu, zijn muzikale partner met wie hij de laatste twee Ringdelen in de Munt realiseerde, wordt opgedragen aan zijn nagedachtenis.

Onze gedachten gaan uit naar de collega’s in Aix maar in de eerste plaats naar zijn echtgenote Marieke en hun kinderen Sophia en Alexander. Hij had zich net voorgenomen om minder te reizen en te werken, en meer tijd met hen door te brengen. Het lot heeft hem dat niet toegestaan.

Pierres overlijden voelt als een cyclus die zich sluit. Veel te vroeg.”

– Peter de Caluwe