De Munt is de plek bij uitstek waar de tragedie wordt uitgebeeld.
Mitra Kadivar was psychoanaliste in Teheran die in december 2012 een noodbericht stuurde naar een Franse collega, Jacques-Alain Miller. Deze probeerde via email haar vrijlating te bekomen uit het psychiatrisch ziekenhuis waarin ze gedwongen was opgenomen. In zijn voorstelling Mitra, gebaseerd op deze aangrijpende correspondentie, kruist Jorge León film met opera en performancekunst om de strijd weer te geven van deze vrouw om gehoord te worden.
Bij liederen vertel je steeds een verhaal.
Op 28 april brengt de Franse sopraan Natalie Dessay een recital met Franse en Duitse liederen in de Munt. Ze wordt daarbij begeleid door haar vaste pianist Philippe Cassard. Het programma leest als een reeks muzikale vrouwenportretten en laat zich mooi opsplitsen in een Duits en een Frans deel.
Achterland was de eerste Rosas-voorstelling die in première zou gaan in de Munt.
Op het podium: vijf vrouwen, drie mannen en twee muzikanten. Mannen en vrouwen bewegen langs mekaar heen in een fragiele balans, voorzichtig tasten ze mekaars grenzen af. Hun bewegingen nauw verbonden met de ongereide romantiek van Ysaÿe’s vioolsonates en Ligeti’s pianostudies. Al snel na de première in de Munt werd Achterland een ijkpunt in Anne Teresa De Keersmaekers hoogst individuele oeuvre. Een gesprek bij de herneming, dertig jaar later.
De esthetisering van de politiek is voor mij de centrale vraag in dit werk.
Interview met Olivier Py (regisseur) over de opera Lohengrin.
“Er is een waarheid, vriend! Maar de ‘leer’ die jij wil, de absolute, volmaakte en alleen wijs makende, die is er niet. Je moet ook helemaal niet naar een volmaakte leer verlangen, maar naar vervolmaking van je zelf. De godheid is in jou, niet in begrippen en boeken. De waarheid wordt geleefd, niet gedoceerd.”
— Hermann Hesse, Het kralenspel
Fase bestaat uit drie duetten en één solo, gechoreografeerd op vier repetitieve composities van de Amerikaanse minimalist Steve Reich. De Keersmaeker gebruikt de structuur van Reichs muziek om een onafhankelijke bewegingstaal te ontwikkelen die de muziek niet louter illustreert maar er als het ware een nieuwe dimensie aan toevoegt. Zowel de muziek als de dans vertrekken van het principe van faseverschuiving: doormiddel van minieme variaties beginnen aanvankelijk perfect synchroon uitgevoerde bewegingen langzamerhand te verglijden en te verschuiven, waardoor er een complex spel van voortdurend veranderende vormen en patronen ontstaat.
Dit najaar presenteert het Festival d’Automne à Paris een ‘Portrait Anne Teresa De Keersmaeker’ aan de hand van tien recente en minder recente Rosas-producties. Daaronder ook de herneming van De Keersmaekers doorbraak Fase, Four Movements to the music of Steve Reich uit 1982, dat voor het eerst gedanst zal worden door twee nieuwe danseressen. We blikken met de choreografe terug op dit sleutelwerk dat ze altijd is blijven koesteren.
